Alferrik gabiltza

Kotxean gindoazen orain dela “nik nahi baino urte gehio” eta kotxearen kasetean Miles Davis. Workin’ diskoaren lehen kanta: It never entered my mind, berez balada liluragarriaren bertsiorik zirraragarriena. Neu gidatzen nindoala, atzean lagun musikari bat zihoan eta, halako etsipenaz, esaten entzun nion: Alferrik ari gara, ez dugu sekulan sortuko hau baino doinu ederragorik; orduan, zertan gabiltza hainbeste musika, hainbeste entsaiatu eta hainbeste letxe? Zehatzagoa izanda, "arpelik gabiz" esan zuen "alferrik ari gara" beharrean, baina barkatuko dit berak lizentzia... Noan harira, baina.

Sarritan izan dut sentsazio hori; zeozer irakurri eta, “hau ezin leikek hobetu” pentsatzen duzu.

Edertasun konzentratuaren adibidetzat dut adibidez honakoa:

Cer ete da andra erdiaen çauria?

Sagar errea, eta ardoa gorria.

Alabaya, contrariomda Milia:

Azpian lur oça gañean arria.

MILIA LASTURKOREN ERESIA (XV-XVI)

Sagar errea, ardoa gorria; azpian lur hotza, gainean harria. Entzun duzue?

Lagun, ezagun edo hurbileko baten heriotzean, bestalde, burura etortzen zait euskal esaera zahar aldi berean eder eta krudelena, gutako bakoitzaren eta gu guztion bizitza zentzugabea gupida barik laburtzeko gai dena, errukirik gabe zer garen gogorarazten diguna: “Ugatzetan edana zerraldoetan isuri”.

Ganorazko zeozer gehiago esan daiteke bizitzaz?